„Niech prawo zawsze prawo znaczy, a sprawiedliwość – sprawiedliwość” pisał Julian Tuwim w „Kwiatach Polskich”. Czy marzenie spełniło się? Nadszedł czas Okrągłego Stołu, przełom 1989 roku i... mamy wolność. Możesz umrzeć z głodu i wolnym być. Co z pozostałymi wartościami – każdy widzi. Komu pomaga demokracja? Wiemy, wiemy... Dla wielu w załapaniu się na dużą forsę.

W ostatnich wyborach do sejmu (2001) wygrał Sojusz Lewicy Demokratycznej. Wielu z nas miało nadzieję, że skończy się okres AWS-u ze słynnym hasłem TKM. Ja również wspomagałem kampanię wyborczą Sojuszu tym samym hasłem. Wielu z nas sądziło, że skończą się afery, złodziejstwa, oszustwa...

Dla uzyskania, myślę, dodatkowej gwarancji uczciwości politycznej, zwycięzcy ułożyli Kartę Zasad Etycznych SLD. Oto treść: „Członek SLD kieruje się w swojej działalności oraz służbie publicznej obowiązującym porządkiem prawnym, uniwersalnymi zasadami etycznymi, normami statutu oraz troską o dobro wspólne. Przynależność do SLD zobowiązuje do uczciwości, bezinteresowności, rzetelności, solidarności i koleżeństwa, dbałości o dobre imię partii. Działania w interesie publicznym i troska o dobro wspólne nie zezwala na podporządkowanie wykonywanych funkcji i obowiązków własnym interesom i korzyściom”.

Zastanawiam się, po cholerę to było tworzyć? A dekalog przestrzegać, to co? Nie wypada lewicowcom? Tak naprawdę wystarczyłoby (o ile mamy do czynienia z ludźmi z odrobiną inteligencji) pamiętać, że „człowiek to brzmi dumnie”. Chyba, że ktoś świadomie akceptuje, że będzie świnią i już...

Przykładów olewania, wręcz poniewierania wartościami przez kolesiów w SLD jest mnóstwo. Najbliżsi, wszystkim znani, to „trzej przyjaciele z boiska, środkowy bramkarz i łącznik”, czyli Jagiełło, Długosz i Sobotko, uczestniczący w tworzeniu SDRP przed laty. Czyżby zapomnieli przestudiować własną Kartę Etyczną SLD? Tak sobie myślę, że należy im, po ludzku czy chrześcijańsku, wybaczyć. Przecież pecunia non olet (pieniądz nie śmierdzi). Taki facet, który ochrania mafię, musi się liczyć, że nie tylko jego pieniądz, ale i on sam nie pachnie. W końcu errare humanum est (błądzenie jest rzeczą ludzką).

Przepraszam pana Andrzeja Kleinę za obce wyrazy, których nie cierpi. Troszeczkę dziwię się, że w wielu swoich felietonach nazbierał ich „mnóstwo za bardzo” i czyni to dalej.

Jarek Maśkiewicz ogłosił list otwarty. Nie będę komentował treści dopóty, dopóki nie przeczytam apelacyjnej decyzji elbląskiego Sądu Okręgowego w jego sprawie. Teraz – może tylko tyle, że nie jestem zwolennikiem jego spiskowej teorii dziejów (a propos nazwisk w liście). Natomiast grupy interesów funkcjonują i będą funkcjonować do końca świata.

Niedawno zebrała się spora grupa przyjaciół Kazimierza Gancarza. Ech, Kaziu Garncarz: „Kolejarz, który nie odmówił pomocy żadnemu człowiekowi”. Tak brzmi napis na pamiątkowym kamieniu odsłoniętym przy Ośrodku Sportów Wodnych.

Byliśmy przyjaciółmi w okresie Polski Ludowej i także w RP. Starosta Ryszard Zabłotny wystąpienie zakończył słowami „Przyszedłeś, zobaczyłeś, zwyciężyłeś”. Wspomnienia, wspomnienia... Łza w oku nie zastąpi ciebie, Kaziu...

Po ukazaniu się mojego materiału „Pajdokracja lekiem”, jeden z panów internautów był uprzejmy zapytać: „Skąd Listkowski wie, ile milionów czarownic spalono na stosach?”. Szanowny panie, uprzejmie zapraszam do Wielkiej Encyklopedii Powszechnej. Nie ułatwię panu pracy domowej i nie podam, pod jakim hasłem. Serdecznie pozdrawiam. Liść.

Nie mogę się oprzeć, żeby nie zacytować z krajowej prasy kilku zdań o kobiecie, która zgwałcona, potraktowana została jak w dzikim kapitalizmie. Wrzaski posłów walczących o miejsce w Sejmie i mamonę zagłuszają prawdę o traktowaniu wyborców. Tak, tak, panowie liberałowie... wycieczkowicze do papieża, którego nauki zgubiliście po drodze. NSZZ „Solidarność” powinna co jakiś czas bić was w twarz, abyście przypominali sobie deklaracje z czasu „burzy i przełomu”. Dotyczy to także SLD. Czy „Otake Polske” nam chodziło?

Czytajcie. „Trudno było jej ukryć rosnący brzuch. Straciła pracę. Potem przez miesiąc pracowała w hurtowni spożywczej, ale ciąża się wydała. Wyleciała. Samotna z 10-letnią córką, nie wiedziała, co robić. Przestała płacić za mieszkanie. Właścicielka kazała się wynosić. Na krótko Agnieszka zaczepiła się u matki. Zanim urodziła, złożyła w Urzędzie Miasta wniosek o przydział mieszkania. Powiedzieli, że ma czekać w kolejce, a jak nie ma gdzie iść, niech idzie do Caritasu. Wpadła w depresję. Kilka razy chciała się zabić”.

A wokoło pełne półki i gospodarka się rozwija...