Ołeksandr Petrakiwski, choć ma zaledwie 26 lat, jest już majorem służb specjalnych. Po tym, jak został ranny, otrzymał Złotą Gwiazdę „Bohatera Ukrainy”, najwyższe odznaczenie honorowe. Odebrała je w imieniu syna matka Tatiana.

Major obecnie przebywa w Domu Seniora „Gołębi Dwór” w Kamieniu Małym pod Iławą. To tu pod okiem prof. Jana Talara ma odzyskać sprawność po obrażeniach odniesionych podczas walk z rosyjskimi terrorystami pod Ługańskiem.

BYLI DLA NIEGO
WSZYSTKIM...

Ołeksandr jako major ukraińskiego specnazu (służb specjalnych) objął dowództwo 14-osobowej grupy zwiadowczej żołnierzy. Jej celem było rozpoznanie terenu przed 1000-osobową kolumną swojego wojska kierującego się do bazy na lotnisku w Ługańsku.

– Przed dojechaniem do mostu grupa syna trafiła w zasadzkę wroga – mówi Petro Petrakiwski, ojciec Ołeksandra, z którym rozmawialiśmy przy łóżku syna. Rehabilitowany 26-latek jeszcze nie mówi. – Rozpoczął się nierówny bój. 14 osób wzięło na siebie ostrzał, aby bronić kolumnę z tyłu i zadało poważne straty przeciwnikowi. Aby przeżyć, chowali się do zamaskowanych dołów.

Podczas walki jednemu z żołnierzy odłamek uszkodził rzemień pod brodą, który trzymał hełm. Ołeksandr bez wahania oddał mu swój i wydał rozkazał założenia, pomimo sprzeciwu podkomendnego. Uratował życie kolegi, ale sam zapłacił za to dużą cenę...

Ostrzał trwał nadal, dopóki z odsieczą nie nadeszła będąca w tyle kolumna ukraińskiego wojska. Ostatecznie z oddziału Petrakiwskiego zginęły dwie osoby. Reszta została ciężko ranna. Sam major dostał w nieosłonięta głowę odłamkiem pocisku moździerzowego.

– Dla niego najważniejsze było, że udało mu się skoncentrować uwagę wroga wokół oddziału – kontynuuje jego ojciec. – Jeden z jego towarzyszy broni przekazał mi po wszystkim, że syn powiedział: „Lepiej żebyśmy wszyscy zginęli, niż ma być rozstrzelana cała kolumna”. Mimo, że miał najcięższe obrażenia, wyniósł z ognia ostrzału 11 rannych towarzyszy. Na stół operacyjny pozwolił położyć się jako ostatni z nich... Jego żołnierze byli dla niego wszystkim.

Z IZRAELA DO NAS

Pierwszą operację czaszki przeszedł w szpitalu polowym. Potem przewieziono go do stacjonarnego szpitala wojskowego w Charkowie. Gdy skontaktował się z rodzicami powiedział, że nic poważnego mu się nie stało, że przeszedł operację. Okazało się, że niezbędne są kolejne, bo w czaszce zostały metalowe odłamki.

Pewnego dnia sytuacja jego zdrowia nagle się pogorszyła.

– Doszło do zatrzymania akcji serca – opowiada ojciec. – Mimo reanimacji Saszko wpadł w śpiączkę. Był już na tamtym świecie. Jakimś cudem wrócił. Zorganizowaliśmy zbiórkę i gdy tylko się obudził, został przewieziony na 4-miesięczną rehabilitację do Izraela.

WYJDZIE O WŁASNYCH SIŁACH

Koszty leczenia w Izraelu były jednak astronomiczne, zaś szpitale i ośrodki rehabilitacji w zachodniej Ukrainie były przepełnione rannymi. Rodzina zdecydowała się szukać ratunku w sąsiedniej Polsce.

W internecie znalazła informacje o dokonaniach prof. Jana Talara, zwanego w naszym kraju „specjalistą od śpiączki”. Okazało się, że pochodzący z Bydgoszczy neurochirurg pracuje w „Gołębim Dworze” w Kamienieniu Małym, gdzie są idealne warunki do rehabilitacji. I tu 30 stycznia trafił młody major.

Ołeksander mozolnie odzyskuje świadomość, możliwość poruszania się i mowy. Major jest w ciężkim stanie i pod okiem prof. Talara przechodzi neurorehabilitację, polegającą na stymulacji mózgu poprzez stymulację ciała.

W tych trudnych chwilach towarzyszą mu rodzice. Żona z córeczką oraz siostra nie mogą się doczekać na jego powrót na Ukrainę, więc niebawem również przyjadą do Iławy.

– Poprawił się jego stan psychiczny – mówi prof. Talar. – Widzi i słyszy. Mrużeniem oka odpowiada na pytania. Robimy wszystko, co w naszej mocy. Nie przyjechał tutaj, aby skończyło się źle. Wyjdzie stąd o własnych siłach.