Andrzej Kleina

Został nim bezdyskusyjnie kardynał Stanisław Dziwisz i nie była to wcale decyzja dyrektora, a młodzieży. Kardynał Stanisław Dziwisz wysłuchał młodzieży z Kazanic i zgodził się zostać patronem. I jak na patrona przystało ma już nawet kącik pamiątkowy”.

Jestem wyrazicielem wolnomyślicielskiej postawy światopoglądowej, będącej w opozycji do postawy religijnej. Nie tylko jako wyrazu przekonania, że jest ona lepsza, słuszniejsza, uczciwsza intelektualnie, bardziej twórcza, lecz i dlatego, że ona najskuteczniej umożliwia realizację celu jakim jest poznawanie świata, człowieka i kształtowanie postawy twórczej i wolnej od uprzedzeń. Światopogląd wolnomyślicielski określają cztery pojęcia: racjonalizm, sceptycyzm, humanizm i filozofia naukowa i staram się tymi pojęciami na własny, prywatny użytek zawiadywać.

Mimo takiego punktu widzenia a także odniesienia, jestem pełen szacunku i tolerancji dla ludzi wierzących. Aprobuję walor terapeutyczny religii. Jakżesz można być bowiem obojętnym wobec pewnego młodego człowieka, który powiedział:

„Nieważne czy Bóg jest czy Go nie ma. Ważna jest wiara w coś, co daje nadzieję. My, wychowani w wierze katolickiej, mamy zaszczepione od dziecka pewne wyobrażenie Boga i Jego możliwości. Dlatego w skrajnie trudnych momentach naszego życia odwołujemy się do tych wyobrażeń. Czy Bóg, jako to coś nadzwyczajnego, istnieje? Może tak, może nie. Ważne, że pomaga w zdrowieniu poprzez pozytywne emocje jakie wyzwala”.

Mimo iż jestem ateistą, nie chcę i nie mogę zaakceptować płytkich, prostackich, a jednocześnie powierzchownych obserwacji bardów mowy pisanej w okolicznych quasi-gazetach, naigrywających się z kleru, ludzi wierzących czy też wręcz z symboli kultu.

Kiedy dowiedziałem się o nadaniu imienia szkole podstawowej w Kazanicach, przeżyłem wstrząs będący niczym innym jak światopoglądowo-obyczajową reakcją uczuleniową. Szkole tej nadano imię żyjącego (!) kardynała Stanisława Dziwisza, nie tak dawno jeszcze bliskiego pomagiera papieża Jana Pawła II.

Nadanie nazwy szkole podstawowej w Kazanicach koło Lubawy nie jest – moim zdaniem – podbudowane żadną głębszą refleksją etyczną. Jest płaskie i płytkie. Jak naleśnik. Albo jak kardynalski kapelusz „Stanisława Dziwisza”, bo to imię szkoła otrzymała... Nie, nie kapelusza Dziwisza, a kardynała Stanisława Dziwisza.

„Dokonało się coś dziwnego: znikła partia, znikła dyktatura systemu komunistycznego, a Kościół, w postawach niektórych krewkich księży, zaczął uzurpować sobie podobne prawa” – stwierdził swego czasu Stanisław Obirek, teolog, były jezuita.

Tuż pod naszym nosem dokonało się coś niebywałego a jednocześnie dziwnego. Inicjatorem i egzekutorem myśli nadania imienia szkole żyjącego kardynała jest ponoć młodzież szkolna. Nie dziwię się poszukiwaniom młodzieży. Młodzieży, która w tym wieku szuka wzorca, autorytetu a także własnej drogi życiowej.

Dla młodzieży z Kazanic wzorcem moralnym okazał się być kardynał Dziwisz. Kardynał, który w swym czynieniu posługi zgodził się na decyzję młodzieży, czym udowodnił, iż jest człowiekiem obarczonym superbią, czyli grzechem pychy... Grzechem, z którego – jak się powszechnie uważa – powstają wszystkie inne.

Wedle mojej nad wyraz subiektywnej oceny, poprzez aprobatę decyzji młodzieży szkolnej, kardynał Dziwisz wykazał postawę charakteryzującą się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także ociekającą wyniosłość.

Człowiek pyszny ma nadmiernie wysoką samoocenę oraz mniemanie o sobie. W chrześcijaństwie nadmierna wiara w siebie, swoje możliwości, stanowi obrazę Boga i jego łaski. Czy Bóg czuje się teraz obrażony? Nie mnie to oceniać...

W zamierzchłych czasach PRL-u jednostką inteligencji były trzy Ochaby. Proponuję, aby jednostką skromności były od zaraz dwa Dziwisze... Jak się okazuje, nawet sam Geremek przy Dziwiszu nie postoi w tej konkurencji.

Drogi Andrzeju!

Zdaje się, żeś słusznie swej krytyki ostrze skierował nie na młodzież szkolną, która przecież nie byłaby młodzieżą gdyby, niczym statek na bezmiarze oceanu, nie poszukiwała latarni w postaci wzorców – ale przede wszystkim dlatego, żeś celnie wychwycił niepojęty ładunek pychy u tak poważanego dostojnika w purpurze.

Ekscelencjo! Już za życia dać się włożyć w obrazek?
Niepojęte...

Pytania same aż cisną się na usta.

Czy rzeczywiście młodzież sama, absolutnie sama dokonała takiego wyboru patrona szkoły? Czy przypadkiem nie doszło tam do subtelnej katechetycznej lub, co gorsza, pedagogicznej „pomocy”? (a mleczaki w dobrej wierze przyklasnęły raźno i ufnie...).

Pytać wolno, idę zatem dalej, drogi Andrzeju.

Komu my powierzamy naszą dziatwę na tyle godzin każdego dnia, tygodnia, miesiąca i roku, że nie znalazł się tam nawet jeden przytomny pedagog lub tym bardziej katecheta?! Oprócz podręczników czego uczą ci „kowale”?