Tomasz Reich

Janek lubił bić żonę najbardziej wieczorem. Sprawiało mu to wielką frajdę, tym bardziej że czuł się w tym bezkarny. Zresztą Krystyna poza tym, że była dobrą kobietą, to do tego nie mogła się nikomu poskarżyć. Po prostu idealna kobieta do życia, a jeszcze lepsza do bicia. Nawet jak przywali jej pięścią w pysk, to i tak nie będzie krzyczeć, a co najwyżej poryczy się. W małym miasteczku położonym przy wschodniej granicy z Ukrainą ludzie jej w ogóle nie znali i nie mieli z nią kontaktu. Zresztą Krystyna rzadko wychodziła z domu, bo wstydziła się pokazać poobijana ludziom. Siedziała tygodniami w domu z dzieckiem i czekała spokojnie na własną śmierć. Miała świadomość, że jeśli nie pomoże jej nikt z rodziny, to prędzej czy później stanie się jej coś złego. Najbardziej jednak bała się o Artura, który z dnia na dzień rósł, a uśmiech na jego malutkiej twarzyczce trzymał ją przy życiu. Tylko on i nic więcej.

Ale kiedy Krysia poznała Janka, nikt nie przypuszczał, że będzie miał kłopoty z alkoholem. Jak opowiadają znajomi Krysi, to była miłość od pierwszego wejrzenia. Oboje poznali się całkiem przypadkowo nieopodal Torunia, w którym kobieta mieszkała w ośrodku dla ludzi, takich jak ona. Janek wydał się jej od razu facetem z marzeń, uwierzyła, że w końcu z nim stworzy prawdziwą rodzinę, której jej brakowało przez całe życie, za którą tęskniła. Starsza siostra Joanna Zybowska nie wtrącała się w jej sprawy, bo w końcu Krystyna miała już skończone 35 lat, więc mogła za siebie decydować, a przecież każdy ma prawo do szczęścia.

– Krysiu, pamiętaj, że zawsze możesz do mnie napisać list albo smsa, jeśli działoby się coś złego – powiedziała Joanna do siostry.

Krysia uśmiechnęła się do niej i przy pomocy rąk wyraziła wdzięczność. Mocno wierzyła, że jej los się tym razem odmieni. Co prawda, miała obawy, czy to dobry pomysł, bo w końcu siostra miała wyjechać z Nowego Miasta na drugi koniec Polski, ale przecież każdy ma prawo do szczęścia.

Ślub był skromny. Po latach wydawało się, że dziewczyna w końcu znalazła prawdziwe oparcie w mężu. Od dzieciństwa wszyscy martwili się o nią, że spędzi całe życie w samotności. Kobieta urodziła się głucha i z tego powodu przez całe życie nie miała kontaktu z otoczeniem. Teraz to miało się zmienić. Zaraz po ślubie wyjechała więc z rodzinnego domu w Nowym Mieście Lubawskim pod wschodnią granicę do jednego z miasteczek pod Przemyślem. Siostra głuchoniemej Krysi miała z nią najlepszy kontakt w rodzinie od dzieciństwa i choć sama miała czwórkę dzieci, to swoją młodszą siostrę traktowała w szczególny sposób. Dobrze wiedziała, że poza nią Krysia nie miała na kogo liczyć. Dlatego kupiła siostrze komórkę, żeby mieć z nią kontakt.

Krysia na początku nie dawała znaków życia. Wszystko wskazywało na to, że jest szczęśliwa z Jankiem tym bardziej, że po kilku miesiącach okazało się, że spodziewa się dziecka. Lekarze od razu orzekli, że chłopiec urodzi się całkiem normalny i w przeciwieństwie do rodziców, będzie mówił i słyszał, choć to będzie wymagało dużej pracy. Asia o ciąży siostry dowiedziała się z smsów. Chciała nawet do niej pojechać, ale Krysia nalegała, żeby została w domu, bo nie potrzebuje żadnej pomocy. To zachowanie zdziwiło ją trochę, bo dotąd nie unikała z nią kontaktu, ale skoro nie chciała, żeby ją odwiedzać, to uszanowała jej wolę.

Chłopiec urodził się w styczniu. Krysia z Jankiem dali mu na imię Artur. Ale nic nie zapowiadało tego, że w małżeństwie siostry Asi działo się źle. Krysia na smsy Zybowskiej odpowiadała lakonicznie. Tak było do czasu.

Asia nie pamięta, kiedy przyszedł pierwszy sms od siostry. To musiało być jakoś w listopadzie. Krysia w trzech słowach napisała jej tylko, że potrzebuje pomocy, bo mąż ją bije. Asia odczytała go i od razu po policzkach spłynęły jej łzy. Mąż leżący obudził się w tej samej chwili.

– Co się stało, dlaczego ty płaczesz. Boli cię coś? – zapytał Andrzej.

– On ją bije. Napisała do mnie – ratuj mnie. Boże, co tam się dzieje? – odpowiedziała. – Co on jej robi?

– Kto bije, kogo, o czym ty mówisz? Miałaś zły sen czy co? – zapytał.

– Krysia. Ten bydlak ją bije. Rozumiesz, on ją bije i napisała do mnie, żebym ją ratowała, przecież ona jest tam zupełnie sama i do tego z Arturem. Nie możemy ich tak zostawić.

Andrzej przetarł oczy i dopiero teraz do niego dotarło, że żona mówi o swojej siostrze. Musi być naprawdę źle, skoro napisała do niej sms-a w środku nocy. Przytulił tylko mocno Joannę i powiedział, że rano coś będzie trzeba z tym zrobić. Może pogadać jakoś z resztą rodziny, jak pomóc Krysi. Ale ona dobrze wiedziała, że na rodzeństwo nie ma co liczyć, bo oni sami ledwie wiązali koniec z końcem. Dlatego Asia postanowiła już wtedy jechać na ratunek siostrze i jej dziecku. W domu Zybowskich decyzja zapadła krótko przed Bożym Narodzeniem.

– Jedziemy. Nie można jej tam zostawić – powiedziała Asia. – Musimy ją stamtąd zabrać. To moja siostra, poza tym Artur musi wychowywać się w normalnych warunkach.

Dzień później razem z mężem wyjechała na wschód, żeby ratować siostrę i jej dziecko. Nie wiedziała, co ją tam czeka, ale miała świadomość, że Janek bije Krysię. Jej gniew i ból był tak duży, że jeszcze w drodze do Przemyśla postanowiła ją zabrać z dzieckiem do siebie.

– Jakoś to będzie. Przecież nie możemy jej tak zostawić – powiedziała Joanna do męża. – U nas przynajmniej nikt nie będzie jej krzywdził.

Od kilku tygodni na ciele Krysi nie ma już żadnych siniaków. A jej synek śpi spokojnie. Krysia jest bezpieczna. Już nikt jej nigdy nie uderzy, a jej synek ma szansę na to, żeby dorosnąć w normalnym otoczeniu. Nigdy więcej nie zobaczy, jak ktoś podnosi rękę na jego mamę.