Andrzej Kleina

Przeżywając śmierć i pogrzeb papieża, zadawałem sobie pytanie, co się ze mną stało i co mnie to właściwie obchodzi? Zadawałem też pytanie kolejne, ile osób w tłumie to ateiści – podobnie jak ja w tym momencie – myślący? Co spowodowało, że ludzie niewierzący jednoczyli się w bólu z wierzącymi i cześć niezwykłą papieżowi spontanicznie oddawali? Ba, żeby cześć tylko. Oni żałość taką objawiali, że były to obrazki przepiękne, wzruszające i krzepiące zarazem... Tyle Stachu.

Milowymi krokami kolejne wybory się zbliżają, a ponieważ kolejny kurs rozwoju osobistego zaliczyłem, chciałbym się zareklamować co nieco, że – nie należąc do partii żadnej i na liście Bronka Wildsteina nie będąc – chłopcem do wzięcia w całości jestem. Pracowity nie jestem, ale przydać się mogę... Nawet na pół etatu.

Zadanie tłumu wyborczego polega na wyborze kandydatów do pewnych ciał niebieskich. To znaczy ptaków niebieskich, co nie sieją a zbierają, i w ogóle nieźle się mają... Tłum wyborczy cechuje zanik zdolności rozumowania, brak krytycyzmu, drażliwość, łatwowierność i prostota uczuć. Tłum ulega przemówieniom swoich przywódców, którzy powtarzają ciągle to samo: „Nie chcem, ale muszem. Balcerowicz musi odejść. Nicea albo śmierć”. Przywódcy stawiają nieudowodnione twierdzenia, otaczają się naturalnym prestiżem (prof. Religa) i liczą na działanie zaraźliwości wszystkie nasze orły nizinne.

Najważniejszą cechą, którą winien kandydat posiadać jest prestiż. Jest on ważniejszy od zdolności, czy nawet talentu. Kandydat posiadający prestiż narzuca się tłumom bez dyskusji. Sam prestiż nie zapewni jednak kandydatowi powodzenia. Trzeba schlebiać próżności tłumu i pragnieniom wyborców, nie żałować najbardziej fantastycznych obietnic (1000 nowych miejsc pracy w Iławie, 1 kryty basen w Lubawie). Trzeba umieć grać na niskich instynktach. W „dawaniu” trzeba licytować się z konkurencją.

Jeżeli wyborca jest robotnikiem, należy zaszczepić mu jad przeciw kapitaliście. Przeciwnika musi kandydat obdzierać ze skóry i twierdzić, że jest łotrem, a jego nieprawości są znane światu. Dlatego czarno widzę prof. Religę, mimo, iż prestiż posiada ogromny. Ciągłe powtarzanie negatywnych twierdzeń o konkurencji, odniesie pożądany skutek. Fakty mające udowodnić te twierdzenia są zbyteczne. Jeśli przeciwnik nie zna psychologii tłumu, będzie starał się odeprzeć kłamliwe twierdzenia przez dostarczenie należytych dowodów, zamiast je zbijać również oszczerczymi twierdzeniami, bo tylko ten sposób zapewnia szansę wygrania (tu chwila zadumy dla lubawskiego wójta Tomasza Ewertowskiego w „temacie” śmieci... albo iławskiego wójta Krzysztofa Harmacińskiego z gnojówką w Makowie).

Program kandydata w formie pisanej nie powinien być zbyt konkretny, bo dostarcza broni przeciwnikowi później. Ustnych obietnic nie należy z kolei szczędzić. Każdą bzdurę można zademonstrować, przesadne obietnice robią olbrzymie wrażenie, a nie wiążą na przyszłość. Wyborcy naprawdę nie troszczą się o spełnienie obietnic wyborczych. Kandydat, który ujmie swój program w mgliste formuły, gdzie będzie wszystko i nic, ma zapewnione powodzenie.

Czy mając taką wiedzę wszechmocną, mój kandydat na burmistrza w Iławie, może przegrać z kandydatem śp. Tadeusza Listkowskiego? I proszę mi wierzyć, nie ja zacząłem Marcina Woźniaka ze skóry już obdzierać. Żadnych tajników wiedzy tajemnej więcej nie podam, bo widzę, że już się dzieje, a dopiero będzie się działo, oj będzie się działo... I nie ukrywam, że nie miałbym nic przeciwko temu, żeby mnie szef pośredniaka Adam Żyliński zarekomendował Piotrowi Tymochowiczowi, bo kasy przecież za dużo człowiek nigdy nie posiada...

Ale-ale! Miałem sen! Byłem w nim ezoterycznym parapsychologiem ze specjalizacją profesjonalnego rzucania klątw i uroków przy użyciu SPZ (spostrzeganie pozazmysłowe). Pragmatycznych niedowiarków, czytających te słowa, chcę uspokoić. Naprawdę znajdowałem klientów. A tak naprawdę, to oni mnie znajdowali... Ot chociażby taki burmistrz, to znaczy – w tym przypadku – to jednak nie on mnie znalazł, a ja jego, ale nie będę uprzedzał faktów.

Muszę się pochwalić. Wszak reklama dźwignią handlu... Bezwzględnie mam sukcesy w tej dziedzinie. Po przyjęciu zlecenia od klienta, potrafiłem zaszkodzić każdemu. Nie przyjmowałem jedynie zleceń dotyczących klątw związanych ze śmiercią. Nawet jeśli miałaby się odbyć w otoczeniu hurys. Nie, po prostu takich zleceń nie przyjmowałem. Każdy swój honor przecież ma.

Potrafiłem natomiast z porządnego ojca rodziny zrobić kochającego inaczej, jeśli tylko zleceniodawca tego sobie życzył. A nawet polityka! Kochający inaczej był droższy od polityka – zadawalałem się marnym 600 euro za polityka klasy lokalnej. Potrafiłem też z polityka grającego w lidze trampkarzy zrobić zgodnie ze zleceniem, burmistrza w miasteczku do 40 tysięcy mieszkańców.

Ktoś uważny może zapytać: jaki ma związek rzucanie klątw i uroków z wypromowaniem burmistrza? Odpowiadam po męsku! Nie wiesz gościu, co mówisz! Dlaczego traktujesz burmistrza jako byt transcendentalny? Nie dajesz sobie sprawy, ile zgryzoty przeżywa taki burmistrz. Ile ma obowiązków! Ile się naużera z radą miejską, nim ją wychowa. I jakie ma problemy z zamówieniami publicznymi, przetargami i różnymi niespokojnymi dewiantami, którzy ciągle coś od niego chcą. A to dofinansowanie sekcji szachowej, a to lokal dla nowego stowarzyszenia, a to wreszcie przecięcie kolejnej wstęgi. Praca, praca i jeszcze raz praca. I ta ciągła czujność. Żeby jakiegoś haka wrogowie nie znaleźli. Myślę, że do znanej wszystkim klątwy na ciało nauczycielki, czy raczej ciało pedagogiczne („obyś cudze dzieci uczył”) z powodzeniem można dorzucić „obyś burmistrzem został”. Wystarczy przecież na okolicznych popatrzeć.

Można dyskutować, czy jest to klątwa, urok, czy powołanie. Ja swoje wiem. Jest to po prostu klątwa. Duża i ciężka. Jak lokomotywa na stacji z Brzechwy, co to stoi i sapie... i pot z niej spływa... Wystarczy na Maśkiewicza z Iławy, Standarę z Lubawy i Sadowskiego z Susza popatrzeć zgoła.